John Nieland (1966) werd geboren in Baflo, Groningen, Nederland en groeide op in Friesland. Als jonge jongen werd zijn creatieve talent al erkend. Hij volgde korte tijd de Rietveld Academie in Amsterdam. Hij voelde de academische manier van werken zijn eigen stijl in de weg staan, dus besloot hij zijn eigen weg te gaan.

Zijn werk is geïnspireerd door CoBrA, abstract, expressief en surrealistisch. Op zijn kleurrijke en grote doeken werkt hij met dikke verflagen, waarmee hij emoties uit het verleden uitdrukt. De meerdere lagen maken het kunstwerk complexer dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Onder de oppervlakte zijn meer schilderijen dan één verborgen. Ieder met zijn eigen verhaal, emotie, geheim, krachtig en vernieuwend. Expressie door kunst is voor Nieland een eerste levensbehoefte.

In 1996 richtte Nieland de kunstenaarsgroep Lamütta op in Amsterdam. De groep bestond uit kunstenaars, componisten, filmers, modeontwerpers en ontwerpers, zoals Herman Brood, Karel N.L. Grazell en Edwin Donders.

Zijn eerste tentoonstelling vond plaats in Café de Duvel in Amsterdam in 1996. Sindsdien volgden vele tentoonstellingen zowel nationaal als internationaal, in Japan, Spanje, België en Nederland.

Nieland werkte lange tijd in de muziekbusiness voor platenlabels als producer. Naast muziek bleef schilderen zijn grootste passie.

In 2018 nodigde de Japanse overheid hem uit voor een kunstuitwisselingsproject, samen met de Nederlandse ambassade.

Nieland: Kunst ontstaat in mijn hoofd. Mijn creativiteit is een spiegel van mijn ervaringen en gedachten. Alles wat ik maak is verbonden met het moment. Vaak vind je mijn dromen terug in het werk of een bepaalde emotie die ik op dat moment ervaar.

Cobra heeft mij altijd geïnspireerd, ik werk vanuit hetzelfde principe als de kunstenaars van deze groep. Kunst maken als een pluim, in mijn onderbewustzijn. Verf is mijn gereedschap. Mijn creaties brengen een persoonlijke boodschap.

De figuren en het kleurgebruik in mijn werk kunnen een slapende fantasie wakker schudden. Ik wil mensen weer laten dromen. Je kunt mijn werk niet in een hokje laten passen. Ik heb nooit naar perfectie gestreefd en mijn werk is nooit perfect geweest en zal dat ook nooit worden. Ik ben blij als mijn werk schreeuwt en een eigen taal heeft. Dit is het moment dat ik het los kan laten.