Takashi Suzuki, een Japanse kunstenaar geboren in Kyoto in 1971, heeft een unieke artistieke reis gevolgd die training en ervaringen in zowel fotografie als schilderkunst omvat.
Hij studeerde af aan het Art Institute of Boston met een graad in fotografie en verrijkte zijn artistieke kennis verder als gaststudent in de fotografieklas van Thomas Ruff aan de Kunst Akademie Düsseldorf. Tijdens zijn verblijf in Duitsland werkte Suzuki ook als assistent van Thomas Struth.
De artistieke evolutie van Suzuki begon bij het creëren van sculpturen samengesteld uit gegote ijzeren onderdelen, meestal in geometrische vormen zoals een rechthoekige balk, buis of staaf. Gevolgd door het werken met houtblokken en doeken/papier, parallel aan de specialisatie in dit laatste, met de nadruk op picturale expressie.
In Suzuki's huidige oeuvre staat de dominante aanwezigheid van rode kleurvelden centraal. Vanaf 2007 introduceerde hij blauwe kleurvlakken en vervolgens beige/bruine kleurvlakken. De inspiratie voor dit laatste palet komt uit de boeiende kleurimpressies van de Amsterdamse grachten.
Wat de schilderijen van Suzuki onderscheidt, is de nauwgezette aandacht voor detail in zijn penseelvoering op doeken en papier. Op het eerste gezicht zijn de schilderkunstige elementen, zoals penseelsporen, misschien moeilijk te onderscheiden. Ondanks de aanvankelijke verschijning van levenloze, niet-emotionele geometrische abstracte schilderijen, brengt elk stuk dat hij maakt de adem van de kunstenaar over en bezit het een hoog niveau van precisie in handvaardigheid.
Suzuki houdt zorgvuldig rekening met de effecten die ontstaan door de combinatie van elementen, zoals het weefsel van het canvas, de papiersoort of de textuur ervan, met pigmenten. De gebruikte kleurtonen, of het nu gaat om een spectrum van rode tinten variërend van lichtroze tot dieprood, of een reeks blauwtinten van licht hemelsblauw tot diepblauw, blijven neutraal en abstract. Suzuki brengt deze kleuren nauwgezet in lagen, wat resulteert in kleurvelden die expressief, sereen, rustig en toch emotioneel geladen zijn, en dat alles met behoud van een gevoel van reinheid en sensualiteit.
In zijn meest recente serie, bekend als de BAU-serie, begint Suzuki aan een reis om te ontdekken hoe sculpturale vormen kunnen worden gegenereerd door gewone, alledaagse voorwerpen samen te stellen. Deze creatieve aanpak moedigt een verschuiving in de context aan, waardoor mogelijk onverwachte voorstellen worden geïntroduceerd. Suzuki's primaire focus ligt niet op het bepalen 'wat' het fotografische onderwerp is, maar eerder op het onderzoeken 'hoe' het onderwerp wordt waargenomen. Zijn kunstenaarschap heeft tot doel ons begrip van het zien van fotografie opnieuw te definiëren.
Suzuki vat zijn artistieke filosofie welsprekend samen door te stellen: ‘Zelfs als er fotografische beelden bestaan als een methode om de wereld te interpreteren, geloof ik dat die beelden anders zijn dan wat we zien. Ik ben geïnteresseerd in hoe het fotografische beeld wordt waargenomen, en vervolgens in wat het fotografische onderwerp is. daadwerkelijk is, en ook in wat de gefotografeerde informatie verandert." Zijn werk duikt in de complexiteit van perceptie en daagt onze conventionele opvattingen over fotografie uit.
