Deze buitenstaander roept niet alleen sterke emoties op bij zichzelf, maar ook bij anderen: Paul Blanca. De autodidactische fotograaf, geboren als Paul Vlaswinkel in 1958 in Amsterdam, baant zich met zijn zwart-wit- en soms kleurenfotografie een weg door de huidige handel. Het ''tragische'' is de leidraad in zijn grootformaat negatieven: hij gelooft in die ene uitdrukking op dat moment.

Zijn interesse in fotografie werd aangewakkerd toen de bedachtzame fotograaf foto's maakte van Eva Veldhoen, de dochter van schilder Aat Veldhoen. Hij gebruikte toen een kleine camera, maar verruilde deze later voor een 6 x 6 cm Hasselblad-camera, waarmee hij zwart-witfoto's maakte. In de jaren tachtig verwierf hij een reputatie met zijn confronterende, gewelddadige zelfportretten geïnspireerd op het werk van Adres Serrano en Robert Mapplethorpe. Dankzij zijn mentor Mapplethorpe zette Blanca zijn eerste stappen in de kunstwereld en introduceerde hij sterren als Grace Jones, Jasper Johns, Willem de Kooning en Keith Haring in New York. Mapplethorpe vindt Blanca "haar enige concurrent".

Een belangrijke man in het werk van Blanca is de wereldberoemde balletchoreograaf en fotograaf Hans van Manen, die hij in 1980 ontmoette. De twee delen niet alleen een gemeenschappelijke interesse in fotografie, maar ze inspireren elkaar ook. In Mane's danschoreografie "Pose" werd Blanca geportretteerd als een kickbokser - Blanca kickboksen sinds hij 16 was - tussen tien ballerina's.

Blanca toont sterke emoties als angst, agressie, pijn, verdriet en seksualiteit, maar laat ook zijn gevoelige en zachte kant zien. Dat doet hij in portretten als “Moeder en Zoon”, waarin hij zijn moeder intiem en naakt omhelst, en “Vader en Zoon”, waarin hij zijn pasgeboren zoon omhoog houdt. Een voorbeeld van een serie waarin sterke emoties tot uiting komen is “Par la Pluie des Femmes”. Daarin vroeg hij vrouwen na te denken over hun meest traumatische ervaringen. Verdriet en tranen in overvloed in deze serie.

Begin jaren negentig woonde Blanca twee jaar in Spanje. Stierengevechten en lokale seizoensfeesten hielden hem bezig. Om hem emotioneel uit te dagen, nam hij bijvoorbeeld deel aan een stierengevecht met koeien van 850 pond. Het was niet het stierengevecht zelf, maar hoe de stier op de borden in restaurants belandde, intrigeerde hem. Het bloed, waarvan hij zegt dat het de vloeistof van het leven is, gebruikte hij als zeefdrukinkt voor zijn serie "Sangre de Toro". Pas na 35 keer drukken op de inkt bereikte Blanca de donkerste tint rood. De reliëfs van bloed werden het hoogtepunt in het fotografische werk van Blanca.

Naast fotograaf was Blanca ook journalist voor de Amsterdam Weekly, de Nieuwe Revu en Het Parool. Zijn artikel over crack, waarin hij zijn eigen grenzen verlegde, resulteerde in een verslaving. Een artikel voor de 'Nieuwe Revu', waarin hij het gebruik van granaten onder de loep nam, had ook gevolgen voor zijn persoonlijke leven. Blanca werd geïdentificeerd als mogelijke verdachte voor de aanslag op kunstenaar Rob Scholte, die beide benen verloor door een granaat onder zijn auto. Na een lange stilte keerde Blanca in 2008 terug met de serie "Mi Mattes", waarin bendeleden voor zijn studio werden gefotografeerd.

Blanca’s foto’s zijn getoond in de ‘VERVERS’ galerie in Amsterdam, het Museum; ‘de Fundatie’ in Zwolle, het Museum ‘’Meermanno’ in Den Haag, het ‘Cobra Museum voor Moderne Kunst’ in Amstelveen en het ‘Fotomuseum’ in Den Haag. In 1988 verscheen het boek “Timing” van Blanca, waarin de foto's van opkomende Nederlandse kunstenaars uit de jaren 80 de gedichten van Koo sieren.