Serge de Vries (1968), kunstenaar in Apeldoorn, rondde in 1995 zijn opleiding af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Hij schildert dagelijkse dingen. Nat op nat. Met olieverf. Realistisch, maar wel met snelheid. “Fotografisch werken is niet mijn doel. Ik wil juist dat je de penseelstreken ziet. Daarmee probeer ik je te sturen. Je aandacht te trekken naar dat deel van mijn werk dat ik belangrijk vind. Dat deel krijgt net iets meer aandacht dan de rest. Met net iets meer details.”

Naast gewone dingen schildert Serge steeds vaker ruimtes en landschappen. “Ik word steeds meer gegrepen door sfeer. Niet alleen de lichtval houdt me bezig, maar juist ook de vraag: hoe zou het op die plek zijn? Is het er warm, is het er kil, fijn of juist niet? Dat gevoel wil ik vangen in zo’n werk.”
Ook aan portretten durft Serge zich te wagen. “Lang dacht ik dat niet te kunnen. Nu ben ik blij dat ik het aangedurfd heb. Door portretten te schilderen, ben ik anders gaan werken. Eén penseelstreek anders en iemand lijkt niet meer. Het vergt nog meer discipline je bij je onderwerp te houden. Die discipline neem ik nu ook mee als ik voorwerpen schilder. Dat snoepje is net zo belangrijk, zeg ik dan tegen mezelf.”

Emoties, dat is waar Serges werk om draait. Of hij nu een donut schildert, of een Dinky toy. “Laatst was een man geïrriteerd over een penseelstreep in mijn werk. Dat vind ik mooi. Blijkbaar raakte mijn werk hem. Dat is waar ik het voor doe. Ik wil dat mensen iets voelen als ze een schilderij van mij zien. Boosheid. verbazing of blijheid. Of simpelweg de emotie van een herinnering. Zolang een werk gevoel oproept, doe ik het goed.”
“Een tijdje geleden kochten een zoon en dochter een schilderijtje van een spijker voor hun bejaarde vader die vroeger timmerman was geweest. Hij ging naar een verzorgingstehuis en daarom haalden ze zijn hele huis leeg. Bijna niets kon meeverhuizen, alles moest weg. Met het schilderijtje wilden ze hem iets teruggeven.”