Olieverf op doek
144 x 104 cm.
Gesigneerd: linksboven ‘Jan Sluijters’
Herkomst: Particuliere collectie, Nederland; Kunsthandel Peter Pappot; vlg. cat. Sotheby's, Amsterdam, 11-6-2001, nr.218; langdurig bruikleen Stedelijk Museum Amsterdam, nr. B 2771; Collectie Jan Sluijters jr. Literatuur: 'Beeldende kunst', jaargang 19 (1932-1933), nr. 5.
Tentoongesteld: Den Haag, Gemeentemuseum, 1954; Frans Hals Museum, Haarlem, cat. nr. 46; Singer Museum, Laren, nr. 3. Dit werk is opgenomen in de digitale oeuvrecatalogus van het RKD door Jacqueline de Raad, nr. IB00032873.
Jan Sluijters werd in 1881 in Den Bosch geboren. Hij was de zoon van Gijsbertus Antonius Sluijters. Jan Sluijters zelf had drie kinderen genaamd Jan Sluijters (jr.), Lous Sluijters en Eliza Sluijters samen met M.F. van Cooten. Zijn schoonzoon was Jacob Kuijper en Kuno Brinks. Zijn schilderijen bestaan vooral uit kleurrijke naaktstudies, portretten, landschappen en stillevens.
Jan Sluijters onderscheidt zich, samen met Piet Mondriaan en Leo Gestel, als een van de echte pioniers van de Nederlandse moderne kunst. In zijn beginjaren experimenteerde Sluijters met veel verschillende stijlen. Na zijn bezoeken aan Parijs werd zijn stijl expressiever en behoorde hij meer tot het kubisme en futurisme.
Een bijzonder belangrijk onderdeel van zijn oeuvre zijn zijn luministische landschappen uit zijn vroege periode. Na zijn expressionistische periode in het dorpje Staphorst in 1916 begon Sluijters realistische portretten en naakten te schilderen.
In Nederland is een aantal straten naar hem vernoemd, waaronder een straat in de buurt van de naar 19e en 20e eeuwse Nederlandse schilders vernoemde straten in Overtoomse Veld-Noord, Amsterdam. Jan Sluijters overleed uiteindelijk in 1957 in Amsterdam.
Wij gebruiken cookies voor statistieken die ons helpen onze site te verbeteren. Door deze site te gebruiken, zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen, gaat u hiermee akkoord.
