Afkomstig uit een diverse achtergrond in kostuum- en decorontwerp, modelbouw en klassieke schilderkunst, vond ik het idee van Loominance - 'weven' en 'luciditeit' tegelijk - erg nuttig bij het vinden van manieren om tradities te combineren die betekenisvol zijn voor mij. Vooral die waarbij de kunst van het maken en het maken van kunst niet tegenover elkaar staan. Juist daarom spreken de klassieke tradities van Japan mij aan. Ze hebben de vereniging van idee en materie echt geperfectioneerd door beide tot het uiterste te drijven in één enkel stuk. Dat vereist meesterschap.
Vandaar mijn fascinatie voor detail, articulatie en complexe processen die me helpen een werk te ontwikkelen. Elk detail telt. Ook al komen de werken in eerste instantie over als monumentale gebaren, het leven en de intimiteit van die totale impact zit hem in de zorgvuldige ordening van wat opvalt.
Dat is het punt: het spanningsveld verkennen dat bestaat waar echt vakmanschap conceptuele intensiteit ontmoet. De manier waarop ik het aanpak, is om voor elke nieuwe serie tot in detail een taal te ontwikkelen. Uit deze ‘grammatica’ of ‘visuele fonetiek’ ontstaat een taal om een bepaald thema te benaderen. Dit soort voorbereiding garandeert een verbondenheid tussen de verschillende lagen van het stuk, die je inderdaad op verschillende niveaus kunt ‘lezen’ of waarderen. Heel erg zoals de patronen waaruit de wereld bestaat - van kwantumdeeltjes tot energie of materie op het niveau van de levens die we leven.
Maar uiteindelijk is de schaal van perceptie aan de kijker. Net als betekenis of schoonheid.
Sylvia van Opstall, 2021
